Ik ben zeer voor wildplukken, seizoensprodukten, over de markt struinen, zelfslachtende slagers, lokale kleine ondernemers en dan nog liefst onbespoten allemaal.
Maar ik heb ook een drukke baan & 2 puberdochters die alles opmaken.
Aan eten meestal geen gebrek, maar als mijn mademoiselles zuchten om 'gewoon' eten. Geen left over Arabische dipjes met radijzen en zachtgestoofde lamstahine maar pasta met spekjes en doperwtjes. En boterhammen met smeerworst voor mee naar school ipv restjes fritata. En het pleepapier is ook nog op, dan rennen we naar de supermarkt op de hoek.
Meestal tijdens spitsuur. Druk, dingen zijn op en dan eindeloos in de rij.
De cassière stelt tijdens het betalen allerlei vragen, waarop ik vrijwel altijd 'nee dank je' zeg. Glaszegels, tasje, bonnetje, nee, nee, nee. Spaaracties al helemaal niet. Vooral tijdens de kleuterfase van mijn dochters hebben we hele weeshuizen aan plastic families verzameld. En het was een bijna nog grotere heisa om al die meuk dan weer het huis uit te krijgen.
Maar de afgelopen tijd gaven ze kleine doosjes weg, verpakt in hun eigen hemelsblauwe papier. En die wilden we graag. Want dat zijn droomdoosjes.
Een optie op zelfgegroeide tomaten, weelderige aubergine planten, velden vol bospeentjes en vensterbanken vol geurige kruiden.
Want met wat liefde & water krijg je de rest gewoon cadeau.
Zomaar ook op 3-hoog achter.
Het hele opstartproces is al een feestje, met wat water groeit je bruine tablet uit tot een bergje potgrond. Velletje zaadjes erin, mooi schoteltje erbij zoeken.
Zonnig plekje zoeken. En watergeven & zingen maar.
Dat leidde de eerste 2-3 weken tot eindeloze teleurstelling en kale bruine potjes waar alleen hoopvol het plastic kaartje van de winkel uitstak met het te groeien gewas.
Maar toen gebeurde het toch echt, het wonder geschiedde.
De zaadjes kwamen uit!
Sindsdien heb ik een hobby. Na het opstaan scharrel ik eerst een kwartiertje langs mijn plantjes met een kannetje water. En na een dag buitenshuis werken zijn ze het eerste dat ik controleer als ik thuis kom.
De eerste bundels zijn al verpoot. Uit één bundeltje peterselieplantjes groeien reeds 15 individuele units. Ik ben trots.
En droom verder van tafels vol verse zelfgekweekte kruidenplanten in mijn kookatelier, balkons vol sla, wortel, radijs en spinazie.
.
Het is niet kies geloof ik om zo te genieten van deze monsanto-potjes notabene uit een supermarktactie.
Maar ik ben er intens gelukkig mee. Dromend van op een dag een werkelijke hof van Eden, volgeplant met eigen biologische kweeksels en zelfgewonnen zaden.
Maar nu als stadtuinier met een weelderig ontspruitend gewas.
Bedankt AH voor dit groene geluk.
Zo herkenbaar, maar mijn droom van een hof van eden, is vorig jaar werkelijkheid geworden, een volkstuin, waar ik nu al groentes uit oogst, gisteren heerlijk met mijn mandje door de tuin gelopen, her en der wat groentes geplukt, zonnetje op mijn bolletje, heb natuurlijk ook bijpassende tuinhoed, en genieten maar, echt een aanrader.
BeantwoordenVerwijderenDat klinkt heerlijk Karin!
BeantwoordenVerwijderen