Ondergetekende met Klary Koopmans, de heer de Nijs en Kattenbelletje, alias Alice van de tokowijzer; onze eigen Fuchsia Dunlop
Serieuze toestand met formulieren, glazen water, anonieme genummerde curry’s in identieke testbakjes om niet af te leiden.
Rode & groene curry’s waren er. Kant en klare versies uit zakjes & potjes om het gemak van de mens te dienen. Allemaal, op een paar instinkertjes na, uit het assortiment van Dun Yong, de toko die ons voor deze test uitnodigde.
Eerst beoordeelden we de ‘droge’ pasta’s. Op geur, constructie & kleur. Er was lekker, veel geuren of ronduit zuur. Iets met een olieglans, best aantrekkelijk… De wat grovere pasta’s met een ‘home-made’ uitstraling ook aantrekkelijker dan de gladde bleke onherkenbare puree’s. Leek redelijk onmogelijk hier iets zinnigs over te zeggen omdat het ‘an sich’ een oneetbaar goedje is. Maar serieus testen vraagt ook een serieuze beoordeling van de basis.
Daarna gingen we het echt werk proeven. Chef-kok Fong bereidde iedere curry op dezelfde manier. Met kip, kouseband, bamboescheuten, rode peper, mini aubergine, de currypasta & kokosmelk. Alles in gelijke hoeveelheden.
De eerste rode deed de vlammen al redelijk uit de neus slaan, als dit de toon moest zetten. Phew, ik lust best een pepertje maar dit leek nog een gevaarlijk klusje te worden. Viel gelukkig heel erg mee.. dit was de pittigste van allemaal.
Wat ik zoek in een curry is de veelzijdige geurigheid van een toko in een kom. Kruidig, fris, citroenig, pittig & dat gecombineerd met de kokosmelk als een boeket van smaken. Thaise zon op je bord zeg maar.
De meesten waren helaas niet veel meer dan een waterig zonnetje.
Het kriterium werd: zou ik er een bord vol van opeten..zou mijn moeder het lusten..als in niet zo pittig. Lijkt het een poging tot nabootsen van de smaken of is er één ronduit lekker? Ja, één rode curry, de uiteindelijke winnaar was erg OK. Er was er één die als basis niet zou misstaan & één geschikt voor mijn moeder…die terwijl ik dat riep direct opbelde (best eng). De rest was vies, of chemisch.
De groene curry’s kwamen na de rode die een unanieme winnaar kende. Ik voel me van nature al niet zo aangetrokken tot groene curry. Vind rood domweg aantrekkelijker denk ik, had er tot heden geen aanwijsbare rede voor. Maar na deze proefsessie zeker wel.
Er was er 1 wel OK, maar ook niet meer dan dat vond ik. 1 redelijk, de rest zou ik indien tegen vergoeding geserveerd gewoon terugsturen. BAH! Gelukkig war er er 1 unaniem het minst vies, toch een soort van winnaar.
Maar de rode won met glans, de tweede prijs die ik kan inslaan voor mijn moeder zat in het mooiste zakje. Niet onbelangrijk als je de weg naar Madame Charlotte’s keukenkastjes wilt vinden. Ik heb zelfs een prikbord voor prachtige verpakkingen, vooral Aziatische waarin in sommigen ongetwijfeld een oneetbaar goedje. Maar ze mogen vreedzaam vergaan in mijn mooie verpakkingen gallerij.
Hulde dus voor de rode curry van Asian Home Gourmet, wat niet direct betekent dat het merk ook altijd top is. De groenecurry van dat merk was die hele vieze, helaas.
Leuk & leerzaam deze uitdaging voor mijn smaakpappillen en ook hulde. Ik en de anderen bleken ook de meest natuurlijke curry gekozen te hebben. Ja, ja..Merci voor de ervaring Dun Yong!
Na deze verrijking van mijn curry-kennis kreeg ik deze week om te proberen de Aziatische Fair Trade lijn toegestuurd. Dat vroeg om vergelijk. Liefst direct de minst antrekkelijke variant voor mij, de groene.
Mijn ervaring met al deze eerlijk geproduceerde spullen is helaas niet altijd positief geweest. Maar nu ben ik lovend: de groene was echt lekker. I.t.t. alle groene potjes & zakjes currypasta die ik in dit leven teste. Vers wint nog steeds, maar in 5 minuten lekkere groene curry daar valt in dit drukke werkende moeder bestaan met regelmaat iets voor te zeggen. Zal de komende weken de rest van de Fair Trade spullen tot me nemen, en ongezouten mijn mening geven...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten